برای محمودرضا رحیمی و "روزی روزگاری سمنگان" اش
دغدغه های مردی که تئاتر را زندگی می کند
محمودرضا رحیمی صحنه را به تمامی می شناسد، با ظرفیت های طراحی صحنه و لباس و نور کاملا آشناست، از تاثیر شگفت موسیقی در همراه ساختن مخاطبان با نمایش به خوبی آگاهی دارد، می داند چگونه بازیگران را روی صحنه به حرکت وا دارد و چه کند تا هر حرکت بازیگران به چشم تماشاگران بیاید، و البته که همه ی اینها در " روزی روزگاری سمنگان" به وفور هست. اما کمیت نمایش در نمایشنامه لنگ می زند.
دغدغه های مردی که تئاتر را زندگی می کند
برای محمودرضا رحیمی و "روزی روزگاری سمنگان" اش
علی جعفری فوتمی – عضو کانون ملی منتقدان تئاتر ایران
خیلی ها را می شناسم که تئاتر شغلشان است؛ کم یا زیاد درآمدشان هم از تئاتر است و به اندازه یک شغل ( که می تواند هر چیز دیگری هم باشد) به تئاتر مربوطند. بعضی ها را می شناسم که به تئاتر عشق می ورزند و شغلشان و عشقشان به هم گره خورده است و اندک کسانی را می شناسم که تئاتر را زندگی می کنند. برای این اندک آدم ها کار و عشق و زندگی چنان در هم تنیده شده که به این راحتی نمی شود از هم تفکیکشان کرد. محمودرضا برای من یکی از مصداق های همین اندک آدم هاست. برای همین وقتی خبردارشدم بعد از شش سال نمایش "روزی روزگاری سمنگان" را در تالار چهارسوی تئاتر شهر روی صحنه می برد مطمئن بودم همه آنچه در این چندسال از او دریغ شده ( خودش به ناچار خواسته یا برایش چنین خواسته بودند) را در نمایشش جان خواهد داد .
راستش اینکه محمودرضا کارگردان و بازیگر تئاتر است. یعنی حیطه تخصصی کارش ( چه در تولید تئاتر و چه در تدریس و آموزش تئاتر ) این دو بخش است . از محمودرضا به عنوان کارگردان (بیشتر) و بازیگر (کمی کمتر) نمایش های بسیاری دیده ایم اما احتمالا خودش هم خواهد پذیرفت که (به هردلیل و علیرغم تحصیل در رشته ادبیات نمایشی) نمایشنامه نویس نیست. محمودرضا رحیمی صحنه را به تمامی می شناسد، با ظرفیت های طراحی صحنه و لباس و نور کاملا آشناست، از تاثیر شگفت موسیقی در همراه ساختن مخاطبان با نمایش به خوبی آگاهی دارد، می داند چگونه بازیگران را روی صحنه به حرکت وا دارد و چه کند تا هر حرکت بازیگران به چشم تماشاگران بیاید، والبته که همه ی اینها در " روزی روزگاری سمنگان" به وفور هست (از رحیمی کمتر از این هم انتظار نمی رود) اما کمیت نمایش در نمایشنامه لنگ می زند.در نمایشنامه ای که محمودرضا رحیمی و نازنین گودرزیان به اتفاق نوشته اند سوالهایی باقی می ماند که برایشان جوابی نیست، آدم ها به هم چفت نمی شوند و در نهایت نمایشنامه در چند فضا معلق می ماند. برای من به شخصه دیدن نمایش روزی روزگاری سمنگان اتفاق بسیار جذابی بود ( نه الزاما به دلیل دوستی و ارادتی که به شخص محمودرضا رحیمی دارم که علاوه براین دیدن بازی جواد صداقت ، الهام ابنی و بهرام سروری نژاد را هم بسیار دوست می داشتم) اما در تمام زمان اجرای نمایش دلم می خواست با نمایشنامه ای کامل تر رو به رو بودم .
این روزها " روزی روزگاری سمنگان" به کارگردانی محمودرضا رحیمی در تالارچهارسو روی صحنه است ، می شود با خیال راحت نشست و تئاتر دید (از آن ایرادات در نمایشنامه با اندک مسامحه ای بگذرید ) .
علی جعفری فوتمی – عضو کانون ملی منتقدان تئاتر ایران